18/30
1961 yılında, henüz tanınmayan 19 yaşındaki Bob Dylan gitarıyla New York’a gelir. Hızlı yükselişi sırasında Greenwich Village müzik ikonlarıyla ilişkiler kurar ve tüm dünyada yankı uyandıran çığır açıcı bir performansla sonuçlanır. Timothée Chalamet, Elle Fanning, Monica Barbaro ve Edward Norton, 1960’ların folk sahnesinin ikonik figürlerini canlandırma deneyimlerini tartışıyorlar. Timothée Chalamet filmde şarkı söylüyor. Bob, Woody Guthrie ile ilk tanıştığında gitarına bir kapo takarken parmaksız eldivenler giyiyor. Ters çekimde eldivenler yok. Johnny Cash: You Want a Bugle?. The Graham Norton Show’da Başrolde: Timothée Chalamet/Colman Domingo/Andrew Garfield/James Corden/Ruth Jones/Laufey Lín Bing Jónsdóttir (2024). Bugün bu filmi izlemek için sinemaya gittim çünkü Bob Dylan’ın çalışmalarının hayranıyım. Film beklentilerimi olabilecek en iyi şekilde aştı. İlk başta en iyi ihtimalle 10 üzerinden 6 alacağını düşünmüştüm, ancak Freddie Mercury, Elton John veya Ray Charles gibi müzik ikonlarını konu alan diğer filmleri geride bıraktığını fark ettim. Film iki saatten uzun, ancak zamanın ne kadar çabuk geçtiğini fark etmedim bile. Ekranda birinin olağanüstü ve inanılmaz hayatının bir bölümüne tanıklık ediyormuşum gibi hissettim ve bitmesini istemedim. Oyuncuların performansları övgünün ötesinde kesinlikle harikaydı. Edward Norton uzun bir süre sonra beni ilk kez şaşırttı, Elle Fanning de öyle. Timothée Chalamet, Bob Dylan’ı inanılmaz derecede büyüleyici bir şekilde canlandırdı. Beni en çok etkileyen şey, fark edilir hiçbir kusuru olmadan sürekli şarkı söylemesiydi. Performansı o kadar ikna ediciydi ki, bana göre Rami Malek bile Freddie Mercury’yi Chalamet’in Dylan’ı canlandırdığı kadar iyi canlandıramadı. Görüntü yönetmenliği sağlamdı, ancak söylenecek fazla bir şey yok. Konu sürükleyici ve atmosferikti, zamanın duygularını ve karakterlerin deneyimlerini, nasıl değiştiklerini ve onları neyin etkilediğini yakalıyordu. Müzikler elbette güzeldi; sonuçta bu Bob Dylan. Timothée Chalamet’in Dylan gibi konuşma ve şarkı söyleme çabaları şaşırtıcıydı. Bir yıldır harika bir film izlememiştim, Chalamet’in de başrol oynadığı Dune: Part Two çıktığından beri. Ne şaşırtıcı bir tesadüf. Timothée’nin yeni neslin en büyük aktörlerinden biri olmasını ve «plastik» bir oyuncu olma tuzağından kaçınmasını umuyorum. Bunun yerine doğaçlama yapmaya ve rollerinde mükemmellik için çabalamaya devam etmesini umuyorum. İyi oyuncular nadirdir, tıpkı iyi filmler gibi. Puanımı filmi izledikten hemen sonra veriyorum, ancak duygularım sakinleştiğinde daha sonra ayarlayabilirim. İlk seferde kaçırmış olabileceğim şeyleri fark etmek için filmi tekrar izlemeyi planlıyorum. Bu şüphesiz yılın en iyi filmlerinden biri. Sinemada izlediğim için çok mutluyum ve herkese tavsiye ediyorum. 9/10.